rækr

a. rejected, abhorred, abominable (r. ok rekinn frá guði).

* * *

1.

adj. [reka], rejected, outcast, Grág. ii. 167; brennu-vargar eru rækastir görvir bæði í Guðs lögum ok manna, Sturl. iii. 261; varg-rækr ok rekinn (i. e. vargr rækr ok rekinn), Ísl. ii. 381; hversu þetta verk var rækt (abhorred) fyrir Guði ok góðum mönnum, Fms. xi. 280 (Guð-rækr, q. v.); at sú fúl synd verði þeim mun rækari, H. E. i. 510; rækt kvikendi, an unclean beast, Stj. 317; ræk eru hræ þeirra, 316.

2.

adj., i. e. rœkr [rœkja, rœkta], legitimate; svá er mælt ef sá er eigi nær er arfi er rækr (the next of kin) þ;á er arfr tæmisk, ok setzk sá í arf er nánastr er at frændsemi, N. G. L. i. 207; hón var in rækasta kona, Fms. iii. 153, v. l.